Πριν από 116 χρόνια γεννήθηκε μία γυναίκα που με το έργο και τη ζωή της συνεχίζει να εμπνέει εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο μέχρι και σήμερα. Η Φρίντα Κάλο είναι μία από τις πιο σημαντικές ζωγράφους του 20ού αιώνα και σίγουρα μία από τις πιο διάσημες φυσιογνωμίες στον κόσμο.
Με την τέχνη της εξερεύνησε ζητήματα, όπως είναι η ταυτότητα, το φύλο, οι κοινωνικές τάξεις, η φυλή, η αποικιοκρατία και πολλά άλλα ζητήματα που μάς απασχολούν μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, με τη ζωή της αμφισβήτησε τα στερεότυπα και τα «πρέπει» της εποχής και έζησε ελεύθερη, χωρίς συμβιβασμούς, μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής της.
Η ιστορία της ξεκινά από ένα ατύχημα που υπέστη, την ώρα που επέστρεφε από το σχολείο, όταν ένα αμάξι συγκρούστηκε με το λεωφορείο της, σκοτώνοντας πολλούς επιβάτες και τραυματίζοντας σοβαρά την ίδια. Αυτό το ατύχημα σημάδεψε τη ζωή της Φρίντα, που ήδη ταλαιπωρημένη πολλά χρόνια από την πολιομυελίτιδα, αναγκάστηκε να υποβληθεί σε δεκάδες επεμβάσεις, να εγκαταλείψει το όνειρό της να γίνει γιατρός και να καθηλωθεί στο κρεβάτι.
Τότε ήταν που ανακάλυψε την αγάπη της για τη ζωγραφική, αφού καθηλωμένη για μήνες η τέχνη ήταν η μόνη της παρηγοριά. Μάλιστα, η ίδια είχε δηλώσει: «Το ατύχημα και η μοναχική περίοδος της ανάρρωσης με έκανε να θέλω να ξεκινήσω ξανά από την αρχή, να ζωγραφίσω πράγματα ακριβώς όπως τα βλέπω με τα δικά μου μάτια και τίποτα περισσότερο».
Έτσι, άρχισε να ζωγραφίζει άτομα του περίγυρού της, όπως την οικογένεια και τους συμμαθητές της, αλλά και να εξερευνά την ταυτότητά της μέσα από την τέχνη της. Όταν γνώρισε το διάσημο καλλιτέχνη και μετέπειτα σύζυγο της Ντιέγκο Ριβέρα είχε ήδη δημιουργήσει έργα ενός “αυθεντικού καλλιτέχνη”, σύμφωνα με τον Ριβέρα.
Η Φρίντα κατάφερε να μετατρέψει τον πόνο σε πάθος της, που αποτύπωνε πάνω στον καμβά. Μπορεί ο πόνος να είναι βασικό θέμα στα έργα της, το βλέμμα της όμως παραμένει δυναμικό και εκείνη ανυπότακτη. Σε μία κοινωνία που θεωρεί τις γυναίκες θύματα, η Φρίντα αποδεικνύει ότι ο πόνος είναι μέρος της ζωής, που όμως δεν μας ορίζει, ενώ όπως έλεγε «μπορούμε να αντέξουμε περισσότερα από όσα νομίζουμε».
Στα 25 χρόνια της όμως η Φρίντα Κάλο είχε ήδη αναγνωρίσει το μεγάλο ταλέντο της και δεν άφηνε κανέναν να την υποτιμήσει.
Παράλληλα, η Φρίντα έκανε όλα όσα θεωρούνται “μη θηλυκά” την εποχή εκείνη. Κάπνιζε, έπαιζε μποξ, έπινε, διεκδικούσε τα δικαιώματά της, προκαλούσε την ανδροκρατούμενη κοινωνία να την ανταγωνιστεί. Για παράδειγμα στο οικογενειακό πορτρέτο της οικογένειας Κάλο, η Φρίντα ντύθηκε σαν αγόρι, σε αντίθεση με την μητέρα και τις αδερφές της που φόρεσαν φορέματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Φρίντα ήταν και ανοιχτά αμφιφυλόφιλη και περήφανη για αυτό, χωρίς να το κρύβει, μία εποχή που αυτό θα μπορούσε να αποδειχτεί μέχρι και επικίνδυνο για τη ζωή της.
Μέσα από την τέχνη της εξέφρασε εμπειρίες που είχε ζήσει η ίδια με ρεαλιστικό τρόπο, ακόμα κι αν αποτελούσαν θέματα-ταμπού για την εποχή. Στους πίνακες της βλέπουμε εκτρώσεις, αποβολές, γέννες, θηλασμό και πολλές ακόμα εμπειρίες που άλλοι καλλιτέχνες συνήθως δεν τολμούν να “ακουμπήσουν”.
Τα γυναικεία σώματα στα έργα της ήταν ρεαλιστικά και ποτέ ωραιοποιημένα για να ικανοποιήσουν τον θεατή. Μπορεί πολλές φορές οι πίνακες της να σοκάρουν ή και να φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Παράλληλα, όμως, μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πραγματικότητα των γυναικών και την κοινή εμπειρία του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε κάθε γωνιά του πλανήτη.